હે લીલાધર...

હે લીલાધર, આ કેવી તારી લીલા છે?

ભ્રમ-સત્યની કુદાકૂદમાં કેવો માણસ વિખરાય છે?

સંતાકૂકડી પકડાપકડીમાં છૂપાતો શોધાય છે,

સાચાં-જૂઠાં વારાંમાં, જાતથી જ પાછો સંતાય છે.

ક્ષણ, સંજોગની છાયામાં ભાગતો-નાસતો દેખાય છે,

પોતીકુ હોડમાં મુકી જાતથી જ પાછો પસ્તાય છે.

જાત-અંશો; છૂટા પડે પછી જ સત્ય સમજાય છે,

ત્યજેલાં એ ભેગાં કરતાં જાત જ પાછી ખર્ચાય છે.

ક્યાંક બીજે ચોંટેલાં તો ક્યાંક ડાઘીલાં વરતાય છે,

ચૂંટીને વીણવાંમાં પાછાં જાતને જ ભોંકાય છે.

છોડી જ દેવાં! શું એ નીકળી ગયેલાંનું કામ છે?

તોયે, ભૂતકાળ બની પાછાં જાતમાં જ ડંખાય છે.

જે ગયું એ લીલાની લીલા! શ્રેષ્ઠ જ ‘મોરલી’ સમાધાન છે.

અંતે તો, આ જાત સિવાય ક્યાંથી માણસથી જીવાય છે?

- મોરલી પંડ્યા

ઓક્ટોબર ૧૪, ૨૦૧૪