તારો હાથ કેમ...

કોઈ તારો હાથ કેમ છોડે?

કોઈ તારો માર્ગ કેમ મૂકે?

તું ન સંન્યાસ માગતી;

ન સંસાર ક્ષમ્ય ગણતી,

તું તો પક્વ આધ્યાત્મિક અભીગમ ભણી જીવાડતી…

તું ન વ્રત-તપ કરાવતી;

ન સુખ-સાહેબીમાં લક્ષ્ય સંતોષાવતી,

તું તો મન-હ્રદયમાં સમતા-મમતા ભરી જીવાડતી…

તું ન પોકળ કહેવાતી-ધાર્મિક માન્યતાઓમાં રચાવતી;

ન પાપ-પુણ્યના; વગર આચરણના, માનસિક હિસાબો રખાવતી

તું તો વ્યક્તિસ્વરૂપમાં ધરબાયેલ દિવ્ય-અંશને પ્રમુખ કરી જીવાડતી…

મા! તારી અકળ-અદમ્ય કૃપા કેવી તો સમૃદ્ધ, સબળ, સશક્ત કે

ભલભલા કટ્ટર મનોવલણો ને કઠોર ભાવવિહીનતાને

તું નર્મળ, મૃદું, સંવાહક બનાવી, સ્મરણ-સમર્પણના આચરણમાં જીવાડતી…

આ દિન મનાવે જે તારો આજે , એને તું તો જન્મોજન્મ પર્વ-પવિત્ર જીવાડતી

મા! તું તો કરુણામયી! ‘મોરલી’ના કોટી કોટી વંદન સ્વીકારતી ને જીવાડતી!

અહોભાગ્ય મા!

-         મોરલી પંડ્યા

         ફેબ્રુઆરી ૨૦, ૨૦૧૪